10 levenslessen uit Hiking tijdens onze vakantie in Noorwegen

Tijdens de zomervakantie van 2017 zijn we naar Noorwegen op vakantie geweest en hebben daar een aantal prachtige hikes gemaakt. Hiking naar o.a. de Preikestolen en de Kjeragbolten gaven mooie inzichten. Deze heb ik samengebracht in 10 levenslessen uit Hiking tijdens onze vakantie in Noorwegen. Hiking, ofwel pittige wandeltochten gaan over slecht begaanbare paden, met grote hoogteverschillen en stevig klim- en klauterwerk. Ik heb heel erg genoten van de prachtige ruige natuur, de adembenemende uitzichten en soms duizelingwekkende hoogtes. Drie jaar geleden zijn we ook in Noorwegen geweest: via Zweden heen en door Noorwegen terug. Toen al waren we onder de indruk van de prachtige natuur in Noorwegen. Dit keer wilden we de zuid-west hoek van Noorwegen verkennen: Roga- en Hordaland. We hadden vooraf globaal een route uitgestippeld, met slechts twee dingen die we graag wilden gaan doen: hiking naar de Preikestolen en de Kjeragbolten!

De Preikestolen, (Preekstoel) ligt op 604 meter boven de Lysefjord en de tocht naar boven is een van de bekendste bergwandelroutes in Noorwegen. De belangstelling voor Preikestolen neemt elk jaar toe en voor 2017 wordt verwacht dat meer dan 300.000 natuurliefhebbers de bijzondere rotsformatie zullen bezoeken. De tocht naar Preikestolen duurt vier uur, heen en terug, en is 8 kilometer lang. Er wordt een hoogteverschil van 500 meter overbrugd en sommige delen zijn behoorlijk steil. De route valt in de categorie matig zwaar, dus wat wandelervaring op ruig terrein is van harte aanbevolen voordat je aan deze tocht begint.

De Kjerag rijst 1084 meter boven zeeniveau uit en is de hoogste top in de Lysefjord. Je kunt er foto’s van de Kjeragbolten-kogel maken, of op het bergplateau gaan staan en simpelweg genieten van het geweldige uitzicht. Kjerag is ook populair onder basejumpers en bergbeklimmers. De wandeling naar Kjerag duurt heen en terug in totaal zes à tien uur en is ongeveer 11 kilometer lang. Het hoogteverschil tussen het startpunt en de top is 800 meter, dus je moet in goede conditie zijn om deze bergwandeling te maken. Op sommige stukken moet je jezelf ophijsen en laten zakken aan touwen en dat maakt deze wandeling behoorlijk veeleisend, zelfs voor ervaren wandelaars.

De 10 inzichten ofwel levenslessen uit hiking die ik heb opgedaan zijn:

1. Stap voor stap – in het hier en nu

Zelfs de langste reis begint met de eerste stap. Soms moet je gewoon starten en stap voor stap doorgaan. Pas dan kom je verder. Dit is een levensles die ik al toepas, maar werd het werd me nog eens heel erg duidelijk dat het ook echt zo is. Je kan veel bereiken, als je het maar in hapklare brokken opdeelt. En vooral ook niet teveel en te ver vooruit kijken. Hier en nu zijn is nog wel een stevige uitdaging voor me. Mijn werk vraagt van me dat ik vooruit plan. Tijdens het wandelen kon ik even alles loslaten, niet nadenken over wat nog komen gaat of blijven hangen in wat al geweest was. Op momenten dat ik dacht: “ik moet ook nog terug” of “is het nog ver” of “hoe lang lopen we al”; dan voelde het ook ineens zwaar. Maar als ik gewoon doorging met stap voor stap mijn voet neer te zetten, was het OK! Was het ook helemaal niet zwaar. Hiking is echt een hele goede oefening om in het hier en nu te zijn.

2. De kracht van het mentale plaatje in je hoofd

We hadden deze vakantie slechts twee locaties op ons wensenlijstje staan: namelijk de Preikestolen en de Kjeragbolten. Natuurlijk hebben we vooraf ook die prachtige afbeeldingen gezien en er over gelezen. In gedachten hadden we onszelf al op die locaties ‘neergezet’. Vanwege het minder goede weer hebben we onze route aangepast. De avond voordat we de beklimming naar de Kjeragbolten zouden gaan maken parkeerden we onze camper (wildkamperen!) al dicht bij de start van de wandeling; een verlaten plek, eenzaam en alleen. Een met de elementen; dat wel! Maar het stormde en regende pijpenstelen die nacht. Geen goed plan dus om met dit weer die beklimming over de rotspartijen te gaan doen. We hebben de route omgedraaid en besloten op de weg terug naar de boot deze tocht nog een keer te gaan proberen. Dus zelfs de route omgegooid en er later nog naar teruggegaan. We hadden ook kunnen denken, nou ja pech. Reeds vooraf, maar ook tijdens het hiken en zelfs nu na afloop heeft dat plaatje nog steeds zijn kracht.

3. Goede voorbereiding – juiste materialen

De juiste kleding en het juiste schoeisel maakt uiteraard een groot verschil. Afgestemd op wat komen gaat. Je weet niet wat je tegen komt. De omstandigheden kunnen in Noorwegen snel veranderen. Het schoeisel en je kleding stem je af op wat je op je pad tegen kan komen. Met het stout bedoel ik dat je ook een klein beetje lef en gewoon-maar-gaan-mentaliteit moet hebben.  Laat je niet gek maken door wie of wat dan ook. Inventief zijn als er onderweg onverwachtse dingen voorvallen. Hier zakte ik onverwachts in een moerassig stuk grond. We hebben er onbedaarlijk om kunnen lachen. Ik heb het schoon kunnen spoelen in een plas. Op veel van de campings zijn ze ingesteld op natte schoenen; speciale apparaten om schoenen te drogen.
Een paar kranten er in op een mooie droge dag en alles was weer schoon en droog.

4. Uit je comfortzone stappen kan heel verfrissend zijn

De tochten gingen dus over minder goed begaanbare paden. Klimmen over en langs grote rotsblokken, dicht bij grote afgronden. Hiking is zwaar en je moet best stevig afzien. Maar het is zo de moeite waard! Juist het een zijn met de natuur en de elementen, de zwaartekracht, de wind en soms ook de regen. Even afzien en je grenzen verleggen; niet alleen fysiek, maar ook psychisch (je kan meer dan je denkt!). Het was heerlijk om in al je poriën te voelen dat je leeft. En vooral ook enorm genieten van het feit dat het weer gaat! En dan terug weer bij de camper de voldoening. Wel moe, maar ook heel erg voldaan.

5. Timing, op gevoel en planning gaan niet altijd samen

Het weer zat zeker niet mee. Nadat we de juiste website hadden ontdekt met de weersverwachtingen voor Noorwegen hebben we onze plannen soms wat aangepast. Maar al gauw bleek ook dat dit niet het enige middel was om op te gaan navigeren. Ouderwets kijken naar de lucht op het moment zelf en dus niet te ver vooruit kijken en plannen. Het weer veranderde zo snel, dat de voorspelling niet altijd deugde. Bij zowel de Preekstoel als de Kjeragbolten was het de dag er voor heel nat en zwaar bewolkt. Je denkt dat gaat niks worden morgen. En wij hadden dan toch het enorme geluk dat het tijdens de hikes prachtig weer was. Mijn vriend wilde geen voorspellingen meer zien, ik heb het niet helemaal los kunnen laten. Wilde toch graag weten waar ik aan toe was. De zaken kunnen voorspellen… Het kwam steeds weer op het juiste moment (voor ons) goed. Niet afwachten, gewoon gaan!

6. Een duidelijk doel en tussentijdse landpunten zijn erg prettig

Jezelf een doel stellen werkt prettig. Het plaatje hadden we thuis al in ons hoofd. De indrukwekkende afbeeldingen zaten al stevig in ons hoofd geprent. In gedachten stonden we al op die preekstoel. En twijfelden we nog wel een beetje of we ook daadwerkelijk op die hangende rots zouden gaan stappen. Maar dat doel was dus helder. Hoe zwaar zou het worden? Ik had me enigszins verdiept in de verhalen die je kan vinden op internet van mensen die dit eerder hebben gedaan. Deels vanwege de voorpret, maar ook om een inschatting te kunnen maken van wat me te wachten stond.

De route stond duidelijk aangegeven met pijlen onderweg. Het was heel erg prettig om onderweg te weten dat je nog op de route zat. De richting weten en de aanduidingen duidelijk kunnen zien vond ik heel erg prettig. Dat gaf me rust. Je haalt a.h.w. het lange termijn doel (de top) in kleine tussen doelen (Stap voor stap) in hapklare brokken. Zo is zelfs de grootste klus – als je het stap voor stap doet en als je tussen doelen stelt te doen! Tussen doelen in de zin van even checken of je nog op de route zit.

Bekijk de video die ik daar ter plekke heb opgenomen: een herstel Yoga-reeks na het beklimmen van de Kjeragbolten:

7. Voor wie doe ik het?

Dat lijkt een overbodige vraag. Voor mezelf toch zeker? Maar stiekem ontdekte ik ook andere lagen hierin. Natuurlijk vind ik het ook leuk om met mooie vakantieverhalen thuis te komen. Kennelijk werk ik zo ook mee aan het stoere imago. Natuurlijk zit er wel degelijk een intrinsieke motivatie bij. Maar het viel me ook op dat ik aan het vergelijken ging onderweg. Er lopen maar weinig andere vrouwen van mijn leeftijd hier op de berg dacht ik dan. Dat gaf me dan ook wel weer een goed gevoel. En maakte ook dat ik het voor mezelf weer kon goed maken wanneer ik het heel zwaar had. Met name tijdens de terugweg bij het dalen. Als mijn knieën pijn begonnen te doen en ik af en toe even moest rusten. Het gaandeweg steeds vergelijken met anderen; is op zich al doodvermoeiend. Of doe ik het voor mijn vriend? Hij houdt zo van dit soort avontuurlijke tochten. Is het mijn eigen competitief gedrag, nog een overblijfsel uit mijn sportachtergrond, wat me soms harder en verder pusht dan goed voor me is. Ik kwam tot de slotsom dat ik dit toch vooral doe uit een intrinsieke motivatie, maar dat moet ook heel eerlijk zijn dat die andere elementen ook een rol(letje) spelen.

8. Gemeenschappelijke ervaring en beleving schept een band

Dit kende ik al vanuit de vele hardloopwedstrijden. Samen met dezelfde klus bezig zijn en op weg naar hetzelfde doel of misschien beter gezegd, bezig zijn met dezelfde tocht. Het schept een band. Je komt onderweg elkaar meerdere keren tegen. Trekt een tijdje met elkaar op en praat wat met elkaar. Je maakt een foto van elkaar. Er hangt een prettige saamhorigheid zo. Ook weer terug op de camping onder bijvoorbeeld de afwas werden verhalen uitgewisseld. Samen dingen ondernemen is samen ervaren en die gemeenschappelijke ervaring schept een band. Je groet tegenliggers, geeft elkaar de ruimte, hebt respect voor elkaar, helpt elkaar. Dit samen met mijn partner ondernemen en zelfs onze hond die ook de hele klim deed, gaf een extra dimensie.

9. Een met de elementen, weer, wind, zwaartekracht

De klim was soms bijna verticaal; op handen en voeten naar boven. En dus ook weer naar beneden. Grote temperatuurverschillen ook; dan weer vol in de wind en zelfs regen. Kort erna weer in de luwte en vaak de zon! Drassige ondergrond, dus glad en glibberig. Lopen door donkere stukken bos, dan weer over steile rotswanden waar je je nergens aan kond vasthouden. Die veranderende omstandigheden maakten dat je wel mee moest gaan met de flow.

10. Besef van tijd en afstand veranderd

Normaal gesproken ga ik niet een hele dag wandelen. Sterker nog ik vind een uurtje wandelen doorgaans al snel genoeg. Misschien doordat ik me er geen tijd voor gun. Of het wellicht wel als ‘zonde van mijn tijd’ ervaar. Immer ik heb nog meer te doen!! Als ik in een gebouw naar de 4e verdieping moet, zal ik toch makkelijker uitwijken naar een lift. Ik had tijdens deze wandelingen helemaal geen besef meer van tijd; geen idee soms hoe lang we al onderweg waren. Ook niet van afstand. Dat maakte ook helemaal niets uit. Het was opnieuw doordat we helemaal een waren met de elementen en ook op konden gaan in het hier en nu dat dingen als afstand en tijd er niet meer toe doen.